zaterdag, april 05, 2008
Martin Bril: Kleur is aanstootgevend en opdringerig
Een beroemde uitspraak van de filmer Wim Wenders luidt "reality is in color, but black and white is more realistic". Waarom de meeste films van Wim dan toch in kleur zijn, is de vraag, tenzij hij een hekel heeft aan realisme - in dat geval is het duidelijk. Maar daar slaat zijn eigen uitspraak niet op, want geen enkele film, of foto, is realistisch. Het is allemaal manipulatie en interpretatie. Alleen is zwart-wit duidelijker, scherper, beter berekend op nuances, moeilijker ook. Geen wonder dat het op zijn retour is. Wij leven in ongenuanceerde tijden.
Wat is er tegen kleur?
Er is weinig tegenin te brengen, dat is een ding dat zeker is. De wereld is nu eenmaal in kleur en brillen die je de werkelijheid in flonkerend zwart wit laten zien, zijn helaas niet te koop. Zwart-wit is in dit verband een hele verkeerde omschrijving. Waar het mij om gaat, zijn de duizenden grijstinten die zich tussen de polen zwart en wit bevinden. Rood en groen en geel en blauw, prima allemaal, en niks aan te doen. Maar welke kleur ook: na een tijdje raak je er op uitgekeken, of erger nog: na een tijdje doet hij pijn aan de ogen.
Bovendien roepen kleuren associaties op. Rood is de kleur van de liefde, om de belangrijkste maar eens te noemen. Met liefdesverdriet door een onafzienbaar veld met rode tulpen wandelen, ik noem maar een dwarsstraat, is een beproeving. Kleur dringt zich op, ik denk dat dat het is. Kleur is te makkelijk. Kleur leidt af: een mooie vrouw in een gele jurk, ik bedoel, dat doet zo'n pijn dat zij haar schoonheid net zo goed thuis had kunnen laten. Kleur, goed beschouwd, geeft net zo'n aanstoot als naakt (behalve als het in zwart-wit is).
Lees de volledige column op Martinbril.nl
Wat is er tegen kleur?
Er is weinig tegenin te brengen, dat is een ding dat zeker is. De wereld is nu eenmaal in kleur en brillen die je de werkelijheid in flonkerend zwart wit laten zien, zijn helaas niet te koop. Zwart-wit is in dit verband een hele verkeerde omschrijving. Waar het mij om gaat, zijn de duizenden grijstinten die zich tussen de polen zwart en wit bevinden. Rood en groen en geel en blauw, prima allemaal, en niks aan te doen. Maar welke kleur ook: na een tijdje raak je er op uitgekeken, of erger nog: na een tijdje doet hij pijn aan de ogen.
Bovendien roepen kleuren associaties op. Rood is de kleur van de liefde, om de belangrijkste maar eens te noemen. Met liefdesverdriet door een onafzienbaar veld met rode tulpen wandelen, ik noem maar een dwarsstraat, is een beproeving. Kleur dringt zich op, ik denk dat dat het is. Kleur is te makkelijk. Kleur leidt af: een mooie vrouw in een gele jurk, ik bedoel, dat doet zo'n pijn dat zij haar schoonheid net zo goed thuis had kunnen laten. Kleur, goed beschouwd, geeft net zo'n aanstoot als naakt (behalve als het in zwart-wit is).
Lees de volledige column op Martinbril.nl
# posted by Jan-Edward : 12:46
|
|